Veerkracht: de kracht om te veren, om mee te bewegen met het leven zelf ook als of misschien juist als het tegenzit. Begrijpelijk zou het zijn om in voorkomende situaties te kiezen voor vluchten, vechten of bevriezen…in lijn met het oerbrein. Toch?

Hoewel mijn eigen veerkracht behoorlijk is beproefd door de tijden heen blijf ik me verwonderen over de mate van veerkracht die ik mag ervaren bij anderen. Pracht-mensen die mij even of even langer toelaten, met wie ik mag meebewegen.

Denkend en schrijvend  over veerkracht zie ik het beeld voor me van een hoogzwangere vrouw lopend met haar groep op de savanne, ergens op het Afrikaanse continent, onderweg naar weet ik veel. Ze bevalt, staat op en loopt verder….veerkracht!?

Bij de pracht-mensen met wie ik even of even langer mee liep heb ik een ander soort van veerkracht gezien, gevoeld, gehoord, geproefd en zelfs geroken.

Zoals het soort veerkracht dat denk ik aanwezig moet zijn als je je keer op keer inzet om onderwijs te volgen terwijl je in beslag wordt genomen door allerhande zaken die zich in je binnenwereld afspelen en wat maakt dat inzoomen op de buitenwereld zo ontzettend lastig is.

Enne… veerkracht mag het toch ook heten als je doorgaat met het leven van alledag ondanks dat je ervaart dat je gezinsleven door ingrijpende traumatische gebeurtenissen voor altijd is beschadigd en soms onherroepelijk is veranderd? Soms dacht ik ‘dit is teveel voor een mens om te dragen, nu gaat het echt fout’… en dan gebeurd er iets waardoor het raam van hoop zich opende. Bijvoorbeeld door die goede buur (soms beter dan een verre vriend) die zei ‘ik kom je helpen met klussen’. Of door dat fonds dat ‘yesja’ zei.

Zulke pareltjes geven een boost aan veerkracht in sluimerstand😉